Isi kandungan:
Kedua-dua CAPM dan DDM adalah kaedah menganalisis portfolio sekuriti. Khususnya, mereka digunakan untuk menganggarkan nilai sekuriti apabila menilai harga. Walau bagaimanapun, kedua-duanya berbeza dari segi penggunaannya. CAPM terutamanya menumpukan pada penilaian keseluruhan portfolio dengan menilai risiko dan hasil, sedangkan DDM difokuskan pada penilaian hanya menghasilkan bon dividen.
CAPM
CAPM, yang bermaksud model harga aset modal, membahagikan portfolio pelabur kepada dua kumpulan. Kumpulan pertama terdiri daripada aset tunggal, tidak berisiko, dan kumpulan kedua terdiri daripada portfolio semua aset berisiko. Yang terakhir dipanggil portfolio tangen. Ia juga dianggap bahawa semua pelabur memegang portfolio tangen yang sama. Tahap risiko setiap aset dalam portfolio tangen adalah bersamaan dengan kepelbagaian portfolio pasaran. Apabila kedua-dua kumpulan aset digabungkan, portfolio sempadan dicipta. Selain itu, terdapat dua jenis risiko: risiko sistematik, yang tidak boleh dipelbagai, dan risiko tidak sistematik, yang boleh dipelbagai dengan memegang portfolio sempadan. Inilah kelebihan utama CAPM: Ia hanya mempertimbangkan risiko sistematik, iaitu risiko yang hanya dikaitkan dengan pasaran yang dipersoalkan.
Kelemahan CAPM
CAPM memerlukan beberapa kelemahan. Salah satu daripadanya adalah memberikan nilai kepada kadar pulangan aset bebas risiko, kadar pulangan portfolio tangen serta premium risiko. Aset bebas risiko sering dalam bentuk bon kerajaan, bil atau nota, yang sering dianggap sangat rendah risiko. Hasil sekuriti ini sentiasa berubah ketika mereka semakin dekat dengan kematangan. Selain itu, pulangan aset berisiko seperti saham boleh menjadi negatif sekiranya harga saham jatuh lebih besar daripada hasil dividen. Premium risiko juga berubah mengikut masa. Sifat dinamik pasaran itu mempunyai kelemahan pada sifat statik CAPM.
DDM
DDM bermaksud model diskaun dividen. Ia jauh lebih kompleks daripada CAPM kerana ia hanya memberi tumpuan kepada stok dan bukan keseluruhan portfolio pelaburan. Khususnya, ia hanya tertumpu kepada stok yang membayar dividen, yang cenderung diperoleh daripada syarikat-syarikat yang stabil dan menguntungkan seperti cip biru. Ia menggunakan definisi nilai saham untuk menjadi dividen semasa sesaham, dibahagikan dengan kadar diskaun dikurangkan kadar pertumbuhan dividen. Oleh itu, ia menggunakan kedua-dua persepsi pelabur dan data pasaran untuk menentukan nilai stok. Oleh itu, model DDM menawarkan keupayaan untuk mempengaruhi jangkaan pelabur semasa menggunakan pemilihan input dan pemboleh ubah yang sangat mudah.
Kelemahan DDM
Model DDM mempunyai beberapa kelemahan. Kelemahan utama ialah penilaian stok boleh sangat sensitif terhadap perubahan kecil dalam input. Pengubahsuaian sedikit daripada kadar diskaun pelabur boleh memberi kesan kepada nilai keselamatan. Tambahan pula, pelabur mungkin lebih bergantung kepada model itu sebagai alat penilaian apabila ia secara teknikal sebagai penganggar dalam rasa puristnya.